سجال شعری به سبک تراژدی در شعر یحیی سماوی و محمد مهدی جواهری

شکی نیست که کشور عراق در دوران معاصر تاریخی بر فراز و نشیب داشته است، از سال 2003م که از سوی آمریکا و هم پیمانانش مورد حمله و اشغال قرار گرفت، حکومت ظالمانه صدام به پایان رسید، و مردم عراق بعد از سال‌ها تحریم، ستم، و بیچارگی وارو دورانی جدید گشتند که مظاهرش اشغال استعمارگری جدید آمریکا بود. شعرای عراقی به صدای فریاد و ستمدیدگان گوش فرادادند، و واکنش‌های مختلفی جهت مقاومت و پایداری ابراز کردند. یحیی سماوی یکی از شعرای عراقی که توانسته است، و در اشعارش نقش مثبتی در راستای بیداری مردم و رجال سیاست عراق از غفلت و سستی در قبال اشغالگر و چپاول‌های آن بازی کند. یحیی سماوی در قصاید مختلف سجال‌ها و چالش‌های شعری به وجود آورد، که طرف این سجا‌ل‌ها هم آمریکائی‌ها بودند و هم بعضی از سیاستمداران خائن و منفعت طلب، شاعر با سبک خاصی توانسته است مصائب و بدبختی‌های کشورش را به عنوان تراژدی دردناک ارائه نماید. اما سجال‌های شعری جواهری که تقریباً نصف قرنی از نظر زمانی با سماوی سابق‌تر بوده است، کاملاً از لحاظ سبک و شیوه طرح مختلف بوده است، اگرچه در هدف مشترک بوده‌اند. جواهری سجال‌هایش قرن بیستمی است، اما سماوی شعرش منحصر به زمان خویش است.